Samodzielność ekonomiczna odnosi się do osoby, która jest w stanie zaspokoić swoje własne potrzeby bez pomocy zewnętrznej. Odnosi się do dochodu potrzebnego do zaspokojenia podstawowych potrzeb, takich jak jedzenie, odzież i schronienie, bez otrzymywania pomocy publicznej, takiej jak kartki żywnościowe, opieka medyczna, opieka nad dziećmi, mieszkalnictwo publiczne lub pomoc od rodziny lub przyjaciół. Jako środek ekonomiczny samodzielność jest miarą dochodu operacyjnego w porównaniu do kosztów operacyjnych.
Ekonomiczna samodzielność służy do określenia stanu zdrowia jednostki lub populacji. Środek uwzględnia wszystkie podstawowe pozycje budżetowe, z którymi muszą się zmierzyć pracujący dorośli. Kwantyfikowalne obliczenia dotyczące samodzielności są wykorzystywane do określenia niezależności finansowej jednostki lub wspólnoty. Kryteria stosowane do określania samodzielności zależą od położenia geograficznego i składu rodziny. Najpowszechniej stosowanym modelem do określania samodzielności jest Standard Samowystarczalności. Model ten jest uważany za zaktualizowaną wersję federalnego poziomu ubóstwa. Tradycyjny federalny poziom ubóstwa jest po prostu wzorcem i analizuje koszty żywności w jednakowy sposób, bez względu na skład rodziny czy lokalizację.
Oprócz podstawowych potrzeb, samodzielność ekonomiczna wymaga od osoby, aby mogła sobie pozwolić na swoją opiekę zdrowotną, transport i różne towary, takie jak lekarstwa i środki czystości. Modele takie jak Standard samowystarczalności mają zasadnicze znaczenie dla lepszego zrozumienia kwestii adekwatności finansowej, tworzenia polityki i pomocy jednostkom w dążeniu do zaspokojenia ich podstawowych potrzeb.
