Według Kliniki Mayo większość osób zarażonych wirusem HIV doznaje objawów grypopodobnych w ciągu miesiąca lub dwóch po tym, jak wirus dostanie się do organizmu. Ten wczesny etap choroby jest znany jako pierwotne lub ostre zakażenie HIV. Objawy mogą obejmować gorączkę, dreszcze, ból gardła oraz bóle stawów i mięśni. Jednak u niektórych osób te wczesne objawy są bardzo łagodne lub nie występują wcale.
Po początkowych objawach infekcja wirusem HIV przechodzi w etap opóźnienia, który nawet bez leczenia może trwać 10 lat lub dłużej, zgodnie z Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorób. W tym okresie większość osób nie ma objawów, a liczba wirusów jest niższa niż w fazie pierwotnej lub ostrej. Ale ostatecznie, jeśli nie jest leczone, zakażenie HIV osłabia układ odpornościowy organizmu do tego stopnia, że choroba przenosi się do ostatniej i najbardziej śmiercionośnej fazy znanej jako zespół nabytego niedoboru odporności lub AIDS. Na tym etapie organizm często ulega oportunistycznym infekcjom, które osoba ze zdrowym układem odpornościowym jest w stanie odeprzeć. W ciągu ostatnich dwudziestu lat rozwój terapii przeciwretrowirusowych pomógł osobom zakażonym wirusem HIV utrzymać niską lub niewykrywalną liczbę wirusów i pozostawać bezobjawowe przez dłuższy czas. Celem takiego leczenia, zgodnie z National Institutes of Health, jest zahamowanie reprodukcji wirusów, a tym samym utrzymanie pacjenta w stanie wolnym od objawów.
