W 1664 r. Nowy Jork został nazwany na cześć brytyjskiego księcia Yorku i Albany'ego, brata króla Karola II i króla Jakuba II. Pierwotnie stan Nowy Jork był holenderską kolonią o nazwie Nowa Holandia, oraz Nowy Jork był Nowym Amsterdamem.
Europejczycy po raz pierwszy zbadali Nowy Jork, kiedy Henry Hudson przeszedł przez rzekę Hudson w 1609 r. W 1624 r. w okolicy znajdowali się stali osadnicy holenderscy, głównie handlarze futrami, którzy chcieli zarobić na intratnym interesie. Wkrótce Holendrzy ustanowili system patronowania, dzięki któremu zamożni ludzie mogliby zakładać kolonie, gdyby sprowadzili własnych osadników. Powstały gospodarstwa i miasteczka.
Handel futrami był jednak bardzo konkurencyjny. Szwedzi, Finowie i Brytyjczycy wkroczyli do regionu Zatoki Hudsona, zakładając forty i kolonie i handlując futrami. Wkrótce Brytyjczycy powiedzieli Holendrom, że wcześniej mieli pretensje do tego obszaru przez swojego własnego odkrywcę Johna Cabota w 1498. Obawiając się brytyjskiego ataku, Holendrzy sprzymierzyli się z Francuzami w 1662 roku. Ponieważ Francuzi byli w stanie wojny z Wielką Brytanią, Karol II skorzystał z okazji, aby oficjalnie zdobyć Nową Holandię, załączając ją i przekazując ją swojemu bratu Jakubowi, księciu Yorku. Książę wysłał flotę, by wyegzekwować jego własność, a słabo obsadzony i utrzymywany holenderski Fort Orange i Fort Amsterdam poddał się.
