Według Malleus Maleficarum, XV-wiecznego podręcznika łowców czarownic, czarownicę można rozpoznać po posiadaniu znamion diabła i nieumiejętności płaczu nawet w trakcie tortur lub przed sędzią. Ta książka twierdził również, że czarownica nie może zostać spalona lub utonęła.
Malleus Maleficarum wymienia także typowe cechy czarownicy, takie jak płeć żeńska i skłonność do pożądliwych zachowań. Ponieważ uważano, że czarownice zjadają niemowlęta, położne były szczególnie podatne na oskarżenia o czary.
Składający się głównie ze skompilowanych technik polowania na czarownice, Malleus Maleficarum był w powszechnym użyciu podczas europejskich polowań na czarownice w XVI i XVII wieku. Jego trzy sekcje opowiadają o istnieniu czarów, wyjaśniają, jak rozpoznawać i przesłuchiwać oskarżone czarownice, i instruują sędziów czarów o tym, jak chronić się przed złośliwymi czarami.
