Rysunek ortograficzny to metoda, która pozwala komuś przedstawić trójwymiarowy obiekt na dwuwymiarowym arkuszu papieru. Rysując obiekt pod różnymi kątami, artysta może pokazać jak obiekt wygląda w rzeczywistym świecie. Proces nazywa się rzutowaniem ortograficznym.
Liczba pojedynczych widoków występujących na rysunku lub szkicu jest zmienna. W większości przypadków artysta potrzebuje tylko trzech widoków, aby zapewnić dokładną reprezentację obiektu w trzech wymiarach. Na przykład trzy najbardziej popularne widoki ortogonalne na schemacie domu to widok z góry, z przodu i z boku.
Jednak w niektórych przypadkach potrzeba więcej widoków, aby przekazać komuś wszystkie informacje potrzebne do pełnego zrozumienia przedmiotu. Dostępnych jest aż sześć widoków ortogonalnych. Są to przód, góra, prawa strona, lewa strona, dół i tył.
Umieszczanie różnych pojedynczych widoków na rysunku jest ważne. Widok główny to widok z przodu, zwany także widokiem nadrzędnym. Pozostałe widoki są rozmieszczone wokół widoku z przodu. Widok z góry jest umieszczany na wierzchu widoku z przodu, a widoki boczne, lewe lub prawe, są umieszczane po odpowiednich stronach.
