Historia Łazarza znajduje się w Ewangelii Jana i opowiada o tym, jak Jezus sprowadził z łona człowieka zwanego Łazarzem. Łazarz i jego siostry, Maria i Marta, byli przyjaciółmi Jezusa . Siostry wysłały wiadomość do Jezusa, że Łazarz jest chory, ale czekał dwa dni, zanim przystąpił. Po powiedzeniu Łazarzowi, aby wyszedł z grobu, człowiek ten rzekomo powrócił do życia.
W drodze do domu Łazarza Jezus mówi swoim naśladowcom, że obudzi swojego przyjaciela. Tekst NIV wyjaśnia, że uczniowie sądzili, że Jezus miał na myśli Łazarza śpiącego, a nie martwego. Wtedy Jezus wyraźnie stwierdza, że dzięki wskrzeszeniu Łazarza więcej ludzi uwierzy, że jest synem Boga.
Zanim Jezus przyszedł do Judei i do domu Łazarza, historia mówi, że jego przyjaciel był w grobie przez cztery dni. Maryja i Marta płakały, a Jezus płakał razem z nimi. Jan 11:35 jest znany jako najkrótszy fragment Biblii, stwierdzając: "Jezus płakał".
Jezus następnie mówi siostrom Łazarza, że ktokolwiek wierzy, że Jezus jest "zmartwychwstaniem i życiem ... nigdy nie umrze". Po tym, jak Jezus nakazuje usunąć kamień przed grobowcem, nakazuje Łazarzowi wyjść, co robi trup.
Historia Łazarza zawiera dwa główne punkty zwrotne w posłudze Jezusa. Po pierwsze, Jezus pokazuje, jak potężny duch Boży jest w nim. Po drugie, Jezus zapowiada swoje własne zmartwychwstanie swoim zwolennikom.
