Wiersz Edgara Allena Poego, "Krucy", posługuje się językiem figuratywnym w liniach takich jak: "Pewnego północy ponury", "Do ptactwa, którego ogniste oczy teraz płonęły w rdzeniu mojego łono" i "Nagle przyszło stukanie, jak kogoś delikatnie rapującego. Język figuratywny manifestuje się w tym wierszu poprzez porównanie, obrazy, metafory i personifikację.
Język symboliczny to sposób opisywania czegoś za pomocą różnych postaci mowy, zwykle poprzez porównywanie go z czymś innym. Podając ludzkie cechy takim elementom jak północ, stukanie i ptactwo, Poe opisuje te rzeczy, używając słów zwykle używanych do opisania osoby. To nadaje wierszowi dodatkowy poziom niesamowitości i złych przeczuć. Dodaje również poczucie tajemnicy, ponieważ rzeczy nie są opisane dosłownie lub jak są one naturalnie.
