Podstawowymi czynnikami filipińskiego nacjonalizmu były obawy ekonomiczne ludności Filipin, praktyki edukacyjne wprowadzone przez Hiszpanów, które dały Filipińczykom świadomość historii Europy i sekularyzacji parafii, które popchnęły ludzi do idei rewolucji. Wszystkie te czynniki łączyły się, by stworzyć silne nacjonalistyczne nastroje, które odczuwało wielu Filipińczyków.
Historycznie, filipiński nacjonalizm jest zwykle określany przez historyków jako okres na początku 1800 roku, kiedy ludzie z Filipin zdecydowali się ostatecznie agresywnie naciskać na niepodległość Hiszpanii po ponad dwóch stuleciach panowania europejskiego.
Ostatecznie trzy główne czynniki doprowadziły do Rewolucji Filipińskiej w 1896 roku:
- Ekonomia - Hiszpanie podjęli wielkie kroki w celu zwiększenia wydajności gospodarczej Filipin, wykorzystania zasobów naturalnych archipelagu i budowy pierwszego papierni w 1825 roku
- Edukacja - król Hiszpanii zarządził, że szkoły zostały zbudowane, a dzieci uczyły się podstaw historii europejskiej, prowadząc do zwiększenia świadomości o takich kluczowych wydarzeniach, jak rewolucja francuska i coraz bardziej intelektualna populacja zainteresowana rządzeniem nimi. własne sprawy
- Sekularyzacja - król Karol III zarządził wydalenie księży jezuitów z kraju, a ponieważ Filipiny były w większości chrześcijańskie, spowodowały wielki przewrót.
Wszystkie trzy czynniki, w połączeniu z kilkoma dużymi kampaniami propagandowymi, nieuchronnie doprowadziły do Rewolucji Filipińskiej w 1896 roku.
