Gry pazurów spotykane w wielu nowoczesnych arkadach były pierwotnie łopatami parowymi, wzorowanymi na mechanicznych łopatach parowych, które wydobywały Kanał Panamski. Zdjęcia z pracy nad Kanałem Panamskim na początku XX wieku popularyzowały łopaty parowe i zaczęły pojawiać się w książkach z obrazkami, jako zabawki, na pilnach zegarków iw arkadach, kopiąc cukierki zamiast ziemi panamskiej.
Aby zagrać w oryginalną grę w łopatę, ludzie wkładają nikiel do gniazda maszyny i przekręcają koło, aby włączyć wewnętrzne koła zębate. Szczęki opadły, zamknięte na kawałku słodyczy, a następnie wrzuciły je do rynny, dostarczając graczowi smakołyku. Gracze nie mieli żadnej kontroli nad tym, gdzie i kiedy spadł pazur.
Podczas Wielkiego Kryzysu popularność maszyny rosła, gdy kasyna wypełniały gry łopatą i pazurami pieniędzmi, a nie cukierkami, a ludzie próbowali je wzbogacić. Zakończyło się to w 1951 r., Kiedy przepisy prawne zaostrzyły się i nazwano urządzenia do gier hazardowych. Gry pozostały niejasne, dopóki federalne przepisy hazardowe nie uległy rozluźnieniu w latach 70. i zaczęły ponownie zyskiwać uznanie. Wypełniły się wypchanymi zwierzętami i zabawkami, które zaczęły się w latach 80. XX w., Pomagając wzdłuż drogi maszyny pazurnej wrócić do popularności w salonach gier, barach, a nawet filmie "Toy Story".
