Temperatura i rozmiar cząstek wpływają na ilość energii kinetycznej dostępnej dla dyfuzji. Stężenie roztworu, odległość dyfuzji i powierzchnia membrany oraz przepuszczalność wpływają na dyfuzję sieci bez wpływu na energię kinetyczną.
Dyfuzja pojawia się, gdy cząsteczki poruszają się losowo za pomocą energii cieplnej lub kinetycznej. Cząsteczki w roztworze mają tendencję do osiągania stanu równowagi, równomiernie rozłożonego. W dyfuzji netto cząsteczki poruszają się w kierunku od wyższych do niższych stężeń. Jeżeli membrana oddziela dwa obszary o różnym stężeniu substancji, dyfuzja netto zachodzi poprzez membranę.
Współczynniki dyfuzji netto odzwierciedlają prędkość do osiągnięcia równowagi, a nie prędkość poszczególnych cząsteczek. Zmiany temperatury bezpośrednio korelują z szybkościami dyfuzji. Wyższe temperatury zwiększają energię kinetyczną substancji, przyspieszając szybkość dyfuzji. Wielkość cząstek odwrotnie wpływa na szybkość dyfuzji. Większe cząstki wymagają większej energii kinetycznej do przemieszczania, powodując mniejsze tempo dyfuzji niż mniejsze cząstki w tej samej temperaturze.
Koncentracja rozwiązania napędza dyfuzję sieci. Im wyższy gradient, tym więcej cząsteczek musi się poruszać, aby wyeliminować różnice, zwiększając dyfuzję sieci. Więcej rozproszonych cząstek musi migrować na większe odległości, zanim osiągnie równowagę, co spowalnia dyfuzję sieci.
Membrany mają różne poziomy przepuszczalności, spowalniania lub przyspieszania dyfuzji netto dla poszczególnych substancji. Organizmy wykorzystują tę cechę do kontrolowania ruchu chemikaliów przez przestrzenie komórkowe.
