Wenus była rzymską boginią miłości, seksualności, piękna, dobrobytu i płodności. Juliusz Cezar twierdził, że jest spokrewniony z Wenus, a także była znana jako matka rzymskiego narodu. Na wielu festiwalach religijnych wcielono Wenus i uważano ją wysoko w religii rzymskiej.
Wenus jest przedmiotem greckiego posągu o nazwie Venus de Milo, który znajduje się w Luwrze w Paryżu we Francji. Uważa się, że ten sławny posąg został wykonany w około 100 rpne przez Alexandrosa z Antiochii. Wenus była konsekwentnie przedstawiana jako młoda i piękna kobieta, a ona jest uważana za synonim Afrodyty, greckiej bogini miłości. Pierwotnie Wenus miała produkować dzieci z Marshem, bogiem wojny. Jej syn, Aeneas, został przedstawiony jako żyjący przez upadek Troi i podróżujący do Włoch dla bezpieczeństwa.
Według mitu, Wenus narodziła się z morskiej piany. Została przedstawiona jako integralna część równowagi życia w czasach rzymskich. Absorbując istotę płci męskiej, doprowadziła równowagę do przeciwieństw kobiet i mężczyzn. Była odpowiedzialna za sukcesy w wojsku, promowanie indywidualnego dobrobytu, polepszanie stosunków seksualnych oraz, w niektórych kontekstach, przekształcanie seksualnego występku w cnotę.
