Protokół z Kioto oferuje ramy zachęcające kraje do zmniejszenia emisji dwutlenku węgla, zanim zmiany klimatu staną się problemem nie do pokonania, ale zawiera wiele luk i efekty ekonomiczne mogą być znaczące. Kilka sygnatariuszy zrezygnował z protokołu od czasu jego ratyfikacji, podczas gdy inni odmówili przyłączenia się.
Jedną z powszechnych zarzutów dotyczących protokołu z Kioto jest nierówne jego egzekwowanie. Kraje rozwinięte były pierwszymi ukierunkowanymi przez jej wytyczne, a kraje rozwijające się otrzymały zwolnienia z ograniczeń. Chociaż jest to ważne potwierdzenie względnego bogactwa i możliwości gospodarczych różnych krajów, pozwoliło to krajom rozwijającym się, takim jak Chiny i Indie, ominąć szereg kluczowych ograniczeń emisji gazów cieplarnianych. Ponieważ te kraje uprzemysławiają się i wytwarzają więcej zanieczyszczeń w procesie, można to postrzegać jako potencjalnie niebezpieczną lukę.
Efekty ekonomiczne to kolejny często wymieniany problem z protokołem z Kioto. Ponieważ paliwa kopalne są na ogół tańsze niż odnawialne źródła energii, ograniczenie emisji oznacza albo przejście na droższe źródła energii, albo wydawanie dużych pieniędzy na technologie kontroli emisji. Ponadto kraje, które ratyfikują traktat, ale nie dokonają oczekiwanych cięć emisji, są narażone na kary finansowe.
Jednak ze wszystkimi swoimi problemami protokół z Kioto rozwiązuje główny i obejmujący cały świat problem i zwiększa świadomość potencjalnego zagrożenia związanego ze zmianą klimatu i emisją gazów cieplarnianych.
