Wrogowie Juliusza Cezara zmieniali się przez całe życie. Najbardziej znaczących wrogów w chwili jego śmierci w 44 roku B.C. czy Marcus Junius Brutus (adresat słynnego "Szałego tytanu", Brute?) i Gajusz Kasjusz Longinus.
Cezar zawarł traktat ze swoim wieloletnim przyjacielem Gnaisem Pompejuszem Magnusem (Pompejusz) i Markusem Licyniusem Krassusem w 60 roku p.n.e. Jest to znane jako pierwsze Triumwirat i przetrwało tylko do wczesnych lat 50-tych XX wieku. Pompejusz stopniowo zwrócił się do Cezara po rozwiązaniu Triumwiratu.
Kiedy Cezar przekroczył Rubikon (źródło zwrotu "iacta alia est" lub "oddano kość"), stworzył wielu wrogów; duża część Senatu skarciła go za przekroczenie rzeki. Spór o pro i anty-Cezarczyków rozpoczął wojnę domową. Pompejusz uciekł z Rzymu w tym czasie, obawiając się, że Cezar jest zbyt silny w stosunku do wroga.
Cato Młodszy stał się wrogiem Cezara podczas wojny secesyjnej. Cato wierzył w surowy kodeks moralny i surowość społeczną, podczas gdy Cezar wypowiadał się o reformach społecznych i nowym systemie rządzenia, który odciągał władzę od senatu. Cato uciekł z cezara i ostatecznie zabił się, bojąc się nowego systemu politycznego Cezara i nie chcąc zostać ułaskawionym przez swojego wroga.
Brutus był najsławniejszym wrogiem Cezara. Dawniej był bliskim sojusznikiem Cezara, Brutus potajemnie zwrócił się przeciwko niemu i podobno rozpoczął śmiertelny atak na Cezara w Idzie Marca (15 marca 44 roku).
