Kanał Panamski pozytywnie wpływa na gospodarkę Ameryki Łacińskiej poprzez wzmocnione więzy z Ameryką Północną, większy i bardziej efektywny handel oraz tworzenie miejsc pracy. Implikacje te powodują wzrost regionalnej aktywności gospodarczej i ogólny wzrost poziomu życia.
Kanał Panamski po raz pierwszy otwarto dla operacji handlowych w 1914 r. pod zwierzchnictwem rządu Stanów Zjednoczonych. W latach 1914-1977 Ameryka Łacińska czerpała jedynie pośrednie korzyści z działalności kanału wynikające z ogólnego handlu w regionie. W 1977 r. Podpisano serię traktatów, aby dać panamskiemu rządowi własność kanału, który katalizował wzrost zatrudnienia i inwestycje zagraniczne poprzez dzielenie zysków i transfer aktywów. Korzyści te rozprzestrzeniły się w całej Ameryce Łacińskiej, która stała się ważnym regionem handlowym.
Pomimo ogólnych korzyści, jakie Kanał Panamski przyniósł Ameryce Łacińskiej, pozostają pewne obawy co do jego przyszłej roli w generowaniu wzrostu gospodarczego. Już w latach 80. XX wieku sceptycy obawiali się, że konwergencja przedłużającej się recesji regionalnej, seria kryzysów zadłużenia i niezdolność przystosowania się do przewożenia ładunków masowych sprawią, że kanał będzie mniej istotny dla handlu światowego. Mimo to Kanał Panamski nadal jest źródłem rozwoju gospodarczego Ameryki Łacińskiej w rozwijającej się globalnej gospodarce.
