Osobowość najlepiej definiować jako typowe wzorce zachowań jednostki w konfrontacji z pewnymi sytuacjami. Osobowość definiuje się zgodnie z cechami osobowości, cechami, które z upływem czasu pozostają względnie stabilne. Podczas studiowania osobowości psychologowie analizują otwartość jednostki na nowe doświadczenia, sumienność, ekstrawersję, ugodowość i neurotyzm.
Osobowość osoby składa się w dużej mierze z szeregu cech osobowości. Na przykład osoba uważana za osobę przyjazną jest ogólnie wychodząca, uprzejma, pewna siebie i rozważna w sytuacjach interakcji międzyludzkich. Z drugiej strony nieśmiała osobowość wykazuje nerwowość, spokój i wycofanie społeczne.
Według badaczy psychometrii na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Francisco, istnieje pięć głównych wymiarów osobowości. Otwartość na nowe doświadczenia odnosi się do tego, jak jednostka zachowuje się w uprzednio nieistniejących okolicznościach, czy to z ufnością, czy z niepokojem.
Sumienność ma związek z tym, czy dana osoba jest wyjątkowo krytyczna wobec siebie. Osoby starsze poświęcają dużo czasu i uwagi na sposób, w jaki postrzegają je inni.
Ekstrawersja jest miarą otwartości danej osoby na interakcję społeczną. Czynniki obejmują poziom komfortu jednostki wokół innych, chęć uczestnictwa w działaniach społecznych i pewność dzielenia się myślami i uczuciami.
Ugodowość i neurotyczność mają związek z tym, jak dana osoba reaguje na stresory. Zgrabna osoba pozostaje spokojna i przyjazna, a osoba neurotyczna wykazuje lęk, nastrój, gniew i frustrację.
