Jedyną nitką ciągłości w całej Biblii, która odnosi się do pojęcia przeznaczenia, jest to, że śmierć jest pewnością dla każdego człowieka. Poza tym w kościele rozwinęły się dwie bardzo różne szkoły myślenia o przeznaczeniu, zwane kalwinizmem i arminianizmem.
Kalwinizm posługuje się przykładami wersetów o przeznaczeniu, by poprzeć ideę, że Bóg z góry ustalił przeznaczenie wszystkich i wszystkiego, zanim je stworzył, a ludzkość nie ma kontroli nad własnym losem. To, co dzieje się zarówno w życiu, jak i później, zostało już rozstrzygnięte i jest niezmienne.
Arminianizm, z drugiej strony, używa innych biblijnych fragmentów, aby poprzeć przekonanie, że Bóg dał człowiekowi wolną wolę, aby mógł wybrać swoje ostateczne przeznaczenie. Wybranie podążania za Bogiem prowadzi do losu wiecznego oświecenia w niebie. Wybór nie naśladowania Boga prowadzi do losu wiecznego potępienia w piekle. Niektórzy chrześcijanie wierzą, że niebo i piekło są prawdziwymi fizycznymi miejscami, podczas gdy inni wierzą, że są jedynie stanami bytu. W księgach Starego Testamentu większość fragmentów mówi o zbawieniu przez Boga. Niektóre wersety Nowego Testamentu zastępują jednak ideę zbawienia przez Boga zbawieniem przez Jezusa Chrystusa, którego chrześcijanie uważają za obiecanego Mesjasza.
