Niektóre mezopotamskie prace publiczne obejmowały systemy kanalizacyjne, łaźnie publiczne, prywatne łaźnie i studnie. Inne publiczne prace obejmowały mury miejskie, pałace królewskie i świątynie o stopniach zwane ziggurats.
Mezopotamia zastosowała system nawadniania typu basenowego do zarządzania przepływem wody z rzek Tigris i Eufratu oraz ich dopływów. Luki zostały wykopane w nasypie, aby otworzyć baseny i zostały wypełnione błotem, aby je zamknąć. Asfalt był intensywnie wykorzystywany do budowy i podłączania systemów nawadniających. Mezopotamskie systemy nawadniające zostały zniszczone przez Mongołów, którzy dokonali inwazji w 1258 r. Pałace i dwory w Mezopotamii były wyposażone w łazienki, w których mieszkańcy mogli odświeżać skórę, chlapiąc się wodą lub namaszczając się olejem. Wspólni obywatele kąpali się w cysternach na dziedzińcu lub nad kanałami.
Sumeryjscy kapłani z Mezopotamii opracowali numeryczny system notacji, aby pomóc w planowaniu ogromnego systemu robót publicznych w regionie. System został oparty na numerze 60 i daje nam 60-sekundową minutę i 60-minutową godzinę.
Oprócz dużej ilości planowania, budowanie robót publicznych również wymagało intensywnej pracy. Siła robocza pochodziła z corveée, która była rodzajem pracy przymusowej nakładanej na głowy gospodarstw domowych jako rodzaj podatku. Ci robotnicy przymusowi pracowali na polach rządowych, budowali mieszkania, wykopywali systemy irygacyjne i budowali systemy obronne, takie jak mury miejskie.
