Gospodarka starożytnej Mezopotamii, której brakowało w lokalnych zasobach naturalnych, opierała się głównie na handlu z sąsiednimi regionami. Towary, takie jak tkaniny, zboża i oleje zostały wymienione na drewno twarde, kamienie szlachetne i wino, według The British Museum.
Mezopotamia była obszarem we wschodniej części Morza Śródziemnego, graniczącym z rzekami Tygrys i Eufrat. Encyklopedia starożytnej historii opisuje jej położenie jako odpowiadające współczesnemu Iranowi, Turcji i Syrii. Organizacja Mezopotamii, założona około 5 000 lat pne, jest często opisywana jako "kolebka cywilizacji" ze względu na to, że była kolebką zarówno nowoczesnego systemu miejskiego, jak i języka pisanego. Muzeum Penn mówi nam, że w miarę jak wczesne osady rozwijały się w miastach, rosło również zapotrzebowanie na towary i materiały. Handel osiągnął najwyższy punkt około 3000 B.C., z ustalonymi trasami przewożącymi towary do iz doliny Indusu, Anatolii, Syrii i innych pobliskich regionów. Historycy wiedzą, że handel był organizowany zarówno przez prywatnych kupców, jak i państwo. Towary transportowano lokalnymi drogami wodnymi, w tym głównymi systemami rzecznymi, a także pieszo lub na osłach. W tym czasie bardzo aktywna byłaby szlak morski przez Zatokę Perską, podobnie jak wschodnia trasa przez góry Zagros, która doprowadziła do obfitości irańskiego płaskowyżu.
