Wiersz George'a Herberta "Kołnierz" odzwierciedla zniecierpliwienie mówcy z powodu ograniczonego uczucia, znoszącego wrodzoną potrzebę ludzkości, by służyć swemu panu, Bogu. Ostatnie dwie linijki wiersza ironicznie ujawniają, że wiersz jest nie jest to po prostu diatryba promująca wolność, ale raczej tymczasowa frustracja ogólnie chętnego i gorliwego sługi.
"Kołnierz" opiera się na obrazie łańcuchów i kajdan wiążących mówcę, ale sam tytuł zdradza prawdziwą naturę tych ograniczeń; obroża niekoniecznie uwięzi użytkownika, ale raczej go kontroluje i kieruje. Podtekst religijny w wierszu oznacza również, że kołnierz może być odniesieniem do duchownych, którzy poświęcają swoje życie służąc Bogu i swojej społeczności. Mówca uznaje swój niepokój z powodu ograniczenia, ale ostatnia linia wiersza przedstawia inną odpowiedź, która demonstruje jego prawdziwe pragnienia. Herbert opisuje mówcę jako bredzącego i dzikiego, sugerującego, że wymknął się spod kontroli, a zatem jest oswojony i nastawiony na własne dobro. Implikacją jest to, że prawdziwa klatka nie jest więzami niewoli, ale "małostkowymi myślami", które oślepiają i przekonują mówcę do niewłaściwych działań. Ważne jest również, aby zauważyć, że frustracja rozmówcy jest natychmiast uciszana przez głos jego mistrza, dając do zrozumienia, że jest chętna do złożenia.
