Klasyczne warunkowanie jest rodzajem uczenia się, w którym organizm rozwija refleksywną odpowiedź na wcześniej neutralny bodziec po tym, jak neutralny bodziec zostanie połączony z czymś, co naturalnie wywołuje tę odpowiedź. Typowym przykładem jest eksperyment, w którym Ivan Pavlov zadzwonił dzwonkiem, przedstawiając psom proszek mięsny. Mleko w proszku naturalnie wyzwalało ślinienie u psa, podczas gdy dzwon był neutralnym bodźcem. Z biegiem czasu pies zaczął się ślinić w odpowiedzi na sam dzwon.
Klasyczne uwarunkowania wytwarza tylko zachowania refleksyjne i nie ma zastosowania do zachowań, które organizmy wykonują dobrowolnie, takich jak czytanie książki. Przykłady mimowolnych zachowań, które mogą pojawić się w wyniku klasycznego uwarunkowania, obejmują mdłości, zmiany apetytu, rozszerzenie źrenic i zmiany częstości akcji serca. Ludzie często doświadczają intensywnych reakcji emocjonalnych w obecności pewnych zapachów lub dźwięków. Na przykład kobieta może czuć się radosna, gdy czuje zapach wody kolońskiej, którą często nosi jej mąż. Woda kolońska, uprzednio neutralny bodziec, wywołuje pozytywne emocje z powodu częstego łączenia się z obecnością męża.
Klasyczne warunkowanie bierze udział w rozwoju fobii i awersji smakowych. Osoba, która nigdy nie bała się psów w przeszłości, może rozwinąć fobię psów po ugryzieniu psa, ponieważ widok psa wiąże się teraz ze straszliwym doświadczeniem ataku. Jeśli dana osoba zachoruje po zjedzeniu określonego pokarmu, może rozwinąć niechęć smaku do tego jedzenia i automatycznie stać się nudności w obecności żywności w przyszłości.
