Monarchia feudalna to system organizacji politycznej, który ma swoje podstawy w relacjach między właścicielami ziemi (szlachcicami) a ludźmi, którzy pracują na roli w zamian za ochronę szlachty (chłopów pańskich). system władzy panował w Europie Zachodniej w średniowieczu, od IX do XV wieku.
Monarchia feudalna, czyli feudalizm, polega na hierarchicznej organizacji własności ziemi i służby, która rządzi wszystkimi aspektami gospodarki. Ziemia została podzielona przez króla wśród elitarnej klasy osób znanych jako szlachta, którzy z kolei podzielili ziemię na niższą klasę robotników, chłopów pańszczyźnianych.
Tytuł do ziemi pod feudalizmem znany jest jako "lenno" lub "opłata". W zamian za lenno, a prawa zajmują ziemię (czasami nazywaną lennem), szlachcic płaciłby podatnikom i innym formom hołdu (jak na przykład służba wojskowa) właścicielowi ziemi i królowi. Ci, którzy służyli jako wojskowi agenci szlachty, znani byli jako Rycerze. Ich obowiązkiem było chronić króla i szlachtę władającą ziemią.
U stóp feudalnej hierarchii był skromny niewolnik, czyli wasal, wieśniak, który pracował na roli, by tam mieszkać i płacić podatki swemu natychmiastowemu właścicielowi ziemi. Chłopi stanowili największą klasę feudalną i czerpali najmniej korzyści finansowe z ustaleń politycznych.
