"Bluebird" to wiersz o osobie, która ukrywa się przed samym sobą, bojąc się pozwolić, by jego smutek się ukazał. To wewnętrzne ja nazywa się "bluebird w moim sercu". Stara się być silny, utrzymując swoje uczucia powściągliwe; na zewnątrz musi być twardy, żeby nikt nie wiedział, jaki ból nosi w środku.
Najpierw w wierszu ukrywa swój smutek pijąc i paląc. Buduje fasadę dla ludzi w swoim życiu, ukrywając swoje prawdziwe uczucia. Później przyznaje się do wypuszczenia niebieskiego ptaka w nocy i umożliwienia sobie konfrontacji z emocjami. Nawet wtedy nie pozwala sobie być słabym i płakać. Sekrety, które trzyma w sobie, są dla niego zbyt bolesne, by w pełni sobie z nim poradzić.
Obrazy ptaków w klatkach są bardzo potężne; chce się wydostać. Żałuje, że nie może być jego prawdziwym i autentycznym ja, ale strach sprawia, że stara się kontrolować. Opowiada sobie kłamstwa o tym, jaki jest twardy. Dopiero gdy jest sam w ciemności, pozwala się poczuć realnie. Jest miły i komfortowy na swój własny mały sposób, ale jest to sekret, który stara się zachować. Wiersz jest nośnikiem poety Charlesa Bukowskiego, który ujawnia się, ponieważ jego życie było pełne przemocy i nadużywania alkoholu.
