Podstawowa socjalizacja, zwana także początkową socjalizacją, ma miejsce, gdy dziecko uczy się interakcji, zachowywania się i mówienia w społeczeństwie przez członków rodziny. Wtórna socjalizacja ma miejsce w latach szkolnych i latach młodzieńczych i odbywa się poprzez wpływ rodziny.
Podczas podstawowej socjalizacji dzieci uczą się wielu podstawowych rzeczy, które będą musiały funkcjonować w miarę ich wzrostu. Lekcji tych uczymy się nie tylko poprzez bezpośrednie nauczanie, jak czytanie i pisanie, ale także pośrednio poprzez obserwowanie przyjaciół i rodziny. Dzieci mogą odbierać zachowania, tradycje i wiedzieć, czego się od nich oczekuje poprzez interakcję bezpośrednią i pośrednią. Wtórna socjalizacja może być trudniejsza do zaakceptowania lub przejścia. Kiedy dzieci znajdują się w początkowej fazie, są one bezwarunkowo akceptowane, niezależnie od tego, czy poprawiają sytuację, czy nie. Po przejściu do etapu wtórnego tak nie jest. Nauczyciele i rówieśnicy nie muszą akceptować kogoś bezwarunkowo. W tym drugim etapie dzieci mają możliwość podejmowania decyzji, do której grupy społecznej chcą się dopasować i dokonać odpowiednich wyborów. Ten etap zgodności może wystąpić więcej niż raz w fazie wzrostu dziecka. Zmieniając szkoły, zmieniając otoczenie, zmieniają się także wymagania, które pasują do pożądanych kręgów społecznych. Oznacza to, że umiejętności społeczne muszą zostać osiągnięte we wczesnym wieku, aby dziecko mogło być wystarczająco uspołecznione, aby dostosować się do sytuacji, w których się znajdują.
