Według książki Dorothy Dinnerstein "Syrenka i Minotaur", hybrydy ludzi i zwierząt, takie jak syreny, symbolizowały, że ludzie byli zarówno różni, jak i podobni do zwierząt. W sztuce i literaturze syreny były przedstawiane jako zabójcze uwodzicielki, oczarowując mężczyzn swoim pięknem i kusząc ich na śmierć, symbolizując zarówno lęk przed kobiecą seksualnością, jak i lekcję moralności dotyczącą zakazanego owocu.
W starożytnym Rzymie kościół używał syren jako symboli nierządnic i dziwek, przedstawiając zło pożądania. Znowu pojawiły się w średniowieczu, a ich rybi ogony przypominały łuski węży, tworząc związek między syrenami a pierwotnym grzechem. W literaturze opowieści o syrenach zakochanych w ludziach i szukających dusz od dawna są popularne i były używane do wyrażania niezadowolenia z kościoła i krytykowania społecznych niedociągnięć.
Najsłynniejsza syrenka, uwieczniona w pracach "Małej Syrenki" Hansa Christiana Andersena, reprezentuje zjednoczenie tych rozwijających się tematów. Jako syrena główna bohaterka jest z natury bezduszna; Jej dążenie do duszy jest reprezentowane przez jej poszukiwania bogatego ludzkiego kochanka. Kiedy ją odrzuca, cierpliwość i siła syreny pozwalają jej cierpieniu kończyć się, gdy wzrasta do męczeństwa. W tej opowieści syrena przedstawia skazaną na zagładę pasję i jest odwróconą femme fatale, która umiera tragicznie i pięknie.
