W Chinach termin "Środkowe Królestwo" odnosi się do centralnej części tego narodu. Chiny, podobnie jak inne narody, są podzielone na odrębne regiony i prowincje. Państwo Środka zawiera wyraźne granice polityczne i geologiczne; z czasem chroniło obywateli przed politycznymi zawirowaniami i nadawało regionowi odrębną kulturę.
Termin "Środkowe Królestwo" sięga prawie 7000 lat. Mieszkańcy tego regionu, ciesząc się ochroną i izolacją na północnych, wschodnich, południowych i zachodnich granicach, uważali się za centrum świata. Ta ideologia przetrwała w XIX wieku. Ludzie z centralnych Chin odnoszą się do swojej ziemi w języku chińskim jako "Zhong Guo". Środkowe Królestwo zawiera zróżnicowaną i odrębną geografię. Jego południowo-zachodnia część zawiera góry Himalajów, które rozciągają się aż do południowej granicy. Pacyfik leży na wschód od Zhong Guo, tworząc swoją wschodnią granicę. Pustynia Gobi leży na północy, tworząc suchą, suchą północną granicę. Chociaż część Chin, Środkowe Królestwo cieszyło się izolacją od świata przez wiele lat. Zdradziecki teren udaremnił ataki najeźdźców, uniemożliwiając napływ zachodniego handlu i kultury. Religie ludowe, regionalny styl pisania i praktyka używania specjalistycznych narzędzi z brązu pojawiły się w Królestwie Środka, nadając mu historię i osobowość różniące się od innych regionów w Chinach.
