Koloniści zareagowali na Akt Stemplowy z 1765 roku, wyrażając swój sprzeciw wobec zgromadzeń, gazet i Kongresu Stempelów, który opracował dokument zatytułowany "Ustawa o stemplach". Dodatkowo, gwałtowni protestujący grozili dystrybutorom znaczków, zmuszając ich do rezygnacji ze swoich prowizji, a tłumy uniemożliwiały dostawanie znaczków do kraju.
Brytyjski parlament uchwalił Akt Pieczęci, aby pomóc zapłacić za wojnę siedmioletnią z Francją, dzięki której Wielka Brytania zyskała własność Ameryki Północnej. Chociaż Amerykanie płacili cła na import i eksport w przeszłości, znaki podatkowe na gazety, broszury, czyny, testamenty i karty do gry były pierwszymi bezpośrednimi podatkami nakładanymi na kolonistów. Sprzeciwiali się opodatkowaniu bez prawa do głosowania na swoich przedstawicieli w Parlamencie i oświadczyli, że tylko ich własne zgromadzenia powinny mieć prawo do ich opodatkowania.
W Bostonie koloniści, którzy nazwali się Synami Wolności, powiedzieli lokalny znaczek dystrybutora w wizerunku, a następnie zniszczyli jego dom i własność. Tłumy Rhode Island również powieszono dystrybutorów znaczków w wizerunku. W innych koloniach protestujący wyszli na ulice w demonstracjach. Ostatecznie brytyjski parlament uchylił ustawę o pieczęci, ale jednocześnie wydał Deklaracyjną Ustawę potwierdzającą jej prawo do wydania wszelkich niezbędnych przepisów dotyczących kolonistów. Amerykańskie pretensje przeciwko ustawie o pieczęci pozostały nierozwiązane do czasu wojny o niepodległość i niepodległości Stanów Zjednoczonych.
