Zgodnie z zasadą Archimedesa siły wyporu są równe masie wody, której obiekt się przemieszcza; w związku z tym stałe przedmioty i wodoszczelne puste naczynia wypierają największą ilość wody po zanurzeniu, maksymalizując siły wywierane na obiekt. Jeśli obiekt jest mniej gęsty niż woda, pływa na powierzchni aż do ciężaru przedmiotu i siły pływające osiągają równowagę.
Okręty podwodne używają sił pływowych na swoją korzyść. Podczas gdy stalowy kadłub łodzi podwodnej jest bardziej gęsty niż woda, kształt naczynia obejmuje powietrze, które jest mniej gęste od wody, pozwalając łodzi podwodnej na pływanie w pozycji częściowo zanurzonej. HowStuffWorks przypomina czytelnikom, że okręt podwodny ma zbiorniki balastowe, które załoga wypełnia wodą, aby zwiększyć ciężar statku, powodując jego zanurzenie. Podczas gdy siły wyporu są większe, dodatkowy ciężar w zbiornikach przeciwdziała tym siłom. Gdy łódź podwodna jest gotowa do wynurzenia, załoga zastępuje wodę w zbiornikach balastowych powietrzem, powodując, że siły pływające wypychają okręt podwodny na powierzchnię.
W otwartych naczyniach, takich jak statki, tak długo, jak ilość wody, którą podwodna część statku wypiera, waży więcej niż łódź i jej zawartość, statek płynie. Jeśli jednak woda rozleje się po bokach statku, wypiera powietrze, a statek tonie. W tym przypadku, ze względu na zmianę ciężaru statku przez dodanie wody, siły pływające są faktycznie mniejsze, gdy statek jest zanurzony.
