Opowiadanie historii zjednoczyło ludzkość wcześnie, zarówno fizycznie, jak i mentalnie, podkreślając wspólne cnoty, konsolidując społeczność i redukując konflikt wewnątrzgrupowy, podkreślając rolę opowieści w ewolucyjnym rozwoju człowieka. Neuronaukowcy uważają, że opowiadanie historii zwiększyło neurokognitywne zdolności człowieka, ponieważ opowieści były zabawne, ale wymagały wysiłku umysłowego. Fikcyjne opowiadanie historii zapewniało w znacznym stopniu bezpieczne środowisko do eksperymentowania z radzeniem sobie z konsekwencjami sytuacji niestabilnych, w tym emocjonalnych, zwiększając w ten sposób przeżywalność.
Opowieść można opowiedzieć za pomocą zmysłów ludzkiego ciała: wzroku, słuchu, zapachu, smaku i tekstury. Na przykład kulinarne opowiadanie historii koncentruje się głównie na jedzeniu. Każde danie jest zwykle przedstawiane w kolejności mającej na celu wywołanie pewnych scen, w miarę jak narracja, często osobista lub kulturalna, postępuje. Ten rodzaj historii wymaga użycia każdego ludzkiego zmysłu. Szef kuchni lub inny artysta może zaoferować dźwiękowy akompaniament do dania, aby podkreślić znaczenie. Nawet talerze, na których podawane jest jedzenie, oraz wystrój czynnika ustawiającego, który opowiada te narracje. Opowiadanie takiej historii przez mowę, film lub pisanie nigdy nie może dokładnie odnieść tych odczuć.
Opowiadanie historii nie jest zbiorem faktów, ale narracją z perspektywą i emocjami. Opowiadanie historii okazało się pomocne w łagodzeniu objawów spowodowanych traumatycznymi wydarzeniami.
