Spinning Jenny działa za pomocą ręcznej korby i wielu szpul nici zamiast jednego. Była to wielowrzecionowa maszyna przędzalnicza wymyślona przez Jamesa Hargreavesa w 1764 roku, która ułatwiła produkcję przędzy, ponieważ użytkownik mógł jednocześnie obsługiwać osiem lub więcej szpul.
Wirujący jenny składał się z metalowej ramy z ośmioma drewnianymi wrzecionami na jednym końcu. Rama miała również belkę, do której przymocowano zestaw ośmiu niedoprzędów, wąskich i długich wiązek włókien. Kiedy niedoprzędy zostały przedłużone, przeszli przez dwa poziome drewniane pręty, które mogły się połączyć. Pręty te można było następnie narysować wzdłuż górnej części ramy przez lewą rękę przędzarki, co pozwoliło na rozciągnięcie nici. W międzyczasie prawa ręka obrotnika została użyta do szybkiego obrócenia koła. Ta akcja spowodowała, że wszystkie wrzeciona się obróciły, co spowodowało, że nić była wirowana. Kiedy pręty powróciły do swoich pierwotnych miejsc, nić została nawinięta na wrzeciono. Zastosowano przewód dociskowy zwany upadkiem, aby utrzymać gwinty w prawidłowych miejscach na wrzecionie.
W 1733 roku, wynalazek Jamesa Kay'a, latającego promu, zwiększył zapotrzebowanie na przędzę, podwajając produktywność tkaczy. Wynalazek Hargreavesa zareagował na popyt, pozwalając przędzarkom na osiąganie większej wydajności. W 1770 roku James Hargreaves opatentował swoje szesnasto-wrzecionowe przędzarki Jenny. Niektóre późniejsze modele przędzącego jena miały do 120 wrzecion. Spinning jenny zmniejszył potrzebę pracy i ułatwił produkcję bawełny.
