W zależności od gąbki, żywność uzyskuje się przez filtrowanie wody w celu uzyskania cząstek bogatych w składniki odżywcze lub snurowanie małych morskich stworzeń za pomocą specjalnie przystosowanych ramion. Większość gąbek jest detrytusyjna, pochłania cząstki gruzu i mikroskopijne formy życia, które unoszą się po swojemu.
Żywe gąbki są bardzo podobne do gąbek celulozowych używanych do mycia naczyń. Ich otwarte dziury lub pory, wciągają wodę, filtrując ją pod kątem zużycia cząstek. Woda jest następnie wyrzucana z ich ciał. Gąbki jedzą za pomocą lepkich, lejkowatych komórek kołnierza, które kołyszą się, wciągając wodę przez celę. Komórki obojczyka również wydalają odpady przez wić, długą strukturę przypominającą bat, która utrzymuje część kołnierza komórki w miejscu. Cała powierzchnia gąbki może wchłaniać żywność w ten sposób, dzięki czemu jest bardzo wydajnym karmnikiem.
Naukowcy odkryli gąbkę harfy. Żyjąca na wysokości 11 000 stóp pod powierzchnią morza gąbka Harfa była pierwszą mięsożerną gąbką, którą można było zidentyfikować. Łowią z bronią zwaną łopatkami, które promieniują ze środka. Każda łopatka ma pionowe gałęzie wyłożone hakami, które wciągają maleńkie krewetki, gdy prąd przynosi je. Następnie gąbka okrywa krewetki w membranie i powoli ją trawi.
Istnieją dwa główne podziały gąbki, inkrustacji i wolnostojące. Gąbki inkrustowane mają amorficzne, nieco bezkształtne ciała. Przywierają do twardych powierzchni, takich jak skały, i rosną w koloniach, tworząc obszary podobne do dywanów. Wolnostojące gąbki mają bardziej wyraźne kształty ciała i występują w różnych formach. Największą wolnostojącą gąbką jest gąbka, która może stać wyżej niż 6 stóp. Ponieważ potrzebne są wody bogate w pokarm, aby umożliwić gąbkom wzrost do tej wielkości, większe gąbki znajdują się w głębszych wodach, które są bogate w życie.
