Mówienie łaski przed posiłkami, praktyka dziękowania Bogu za jedzenie przed jedzeniem, jest żydowską praktyką, która została przyjęta przez wczesnych chrześcijan za przykładem Jezusa i apostoła Pawła, którzy mówili o łasce przed posiłkami, jak to opisano w Dz. Ap. 27:35. Pochodzenie łaski przed posiłkami ustalono w starotestamentowych ofiarach, które obejmowały jedzenie niektórych ofiar.
Pod lewickimi ceremoniami jedzenie było uważane za święte i miało religijne znaczenie. Judaizm i chrześcijaństwo kontynuują te tradycje wokół żywności do tej pory. Praktyki żydowskie mają sześć różnych błogosławieństw dla różnych rodzajów żywności, w tym wina, chleba, ciast, owoców, warzyw i produktów mlecznych.
Tradycyjne modlitwy przed posiłkami zostały po raz pierwszy zaobserwowane przez Żydów jako wspólnota dziękczynienia Bogu, zanim stali się domową praktyką. W Starym Testamencie, w Księdze Powtórzonego Prawa 8:10, ludzie zostali poproszeni o zapamiętanie Boga jako dostawcy pożywienia i dobrego samopoczucia. To było po tym, jak Żydzi osiedlili się w ziemi obiecanej i minęły pokolenia, zapominając o trudach niewolnictwa w Egipcie i na pustyni. Odtąd Żydzi modlą się przed i po posiłku z powodu tego polecenia, podczas gdy wczesny kościół chrześcijański kontynuował praktykę na wzór Jezusa Chrystusa.
Chrześcijanie zaczęli odmawiać modlitwę przed posiłkami w związku z aktami Jezusa, odnotowanymi w dwóch przypadkach w Ew. Mateusza 14: 15-21 i 15: 32-38. W obu relacjach Jezus podziękował Bogu, zanim złamał chleb. Apostoł Paweł umocnił tę praktykę modlitwy przed jedzeniem, jak zapisano w Dziejach 27, gdzie był na zniszczonym przez huragan statku i blisko głodu wraz z 276 innymi ludźmi. Wziął chleb i dziękował Bogu w Dz. Ap. 27:35.
