W poezji ciągłej słowa nie są podzielone na rytmiczne strofy. W wielu innych typach poezji wiersze są często grupowane w regularne strofy na podstawie miernika lub rytmu słów. p>
W poezji ciągłej wiersze są podzielone według tematu, nastroju lub wcale. Ponieważ linie kontynuują się wzajemnie bez podziałów, nazywa się to ciągłą formą. Szekspirowski słynny monolog "Być albo nie być" w "Hamlecie" jest dobrym przykładem tej formy. Inne przykłady to "Paradise Lost" Johna Miltona "The Lovesong of J. Alfred Prufrock" T.S. Eliot i "Song of Myself" Walta Whitmana.
Poezja w formie ciągłej jest często pisana w wolnym wersecie, co oznacza, że słowa nie są napisane w jakimkolwiek rytmie. Jednak nie zawsze tak jest. Patrząc ponownie na monolog "Hamleta" Szekspira, napisany jest on w pentamie jambicowym, jak to często robił Szekspir.
