Teoria konfliktu odnosi się do grupy perspektyw w socjologii, które wyjaśniają społeczeństwo w kategoriach niezgodności między grupami społecznymi. Te perspektywy są sprzeczne z strukturalnym funkcjonalizmem, który definiuje społeczeństwo poprzez poziom jego współpracy. Od samego początku teoria konfliktu przejawia się w wielu różnych formach kształtowanych przez czas i myślących za nimi.
Teoria konfliktu społecznego powstała i rozwijała się w XIX wieku. W swoim przełomowym dziele z 1848 r. "Manifest komunistyczny" Karol Marks i Fryderyk Engels dowodzili, że historia społeczeństwa ludzkiego jest przede wszystkim historią wywrotowej i otwartej walki między klasami ekonomicznymi. Teorię później socjolodzy, tacy jak Lester P. Ward i Ludwig Gumplowicz, posunęli, aby objąć dynamikę konfliktu w praktycznie każdej dziedzinie społecznej, a nie tylko ekonomii. Teoretycy tej epoki skoncentrowali się przede wszystkim na konflikcie na jeden z trzech sposobów: apokaliptycznym podejściu, w którym stanowi ono niewidoczne, katastrofalne zagrożenie dla współczesnego społeczeństwa; podejście heurystyczne, w którym można się nauczyć, a następnie złagodzić konflikt; a nawet podejście funkcjonalistyczne, badane przez Emila Durkheima, w którym pewien konflikt jest niezbędnym składnikiem stabilnego społeczeństwa.
W XX wieku, w dużej mierze dzięki pracy amerykańskiego socjologa C. Wrighta Millsa, teoria konfliktu skupiła się na odmienności aren, takich jak klasa, rasa i religia, na parasolowym pojęciu władzy, a zwłaszcza władzy w rękach. elit. Jednak od zakończenia Zimnej Wojny teoria konfliktu skupiła się na dynamice sił między różnymi grupami społecznymi i jednostką przy konsensusie społecznym.
