Przypowieść o zagubionych owcach jest fragmentem chrześcijańskiej Biblii, w której Jezus opowiada historię pasterza, który szuka jednej owcy, której brakuje w stadzie liczącym 100 owiec. Przypowieść o zagubionej owcy znajduje się w dwóch miejscach w chrześcijańskim Nowym Testamencie: Ew. Łukasza 15: 1-7 i Ew. Mateusza 18: 12-14.
Pasterz w przypowieści przedstawia Jezusa, a ta zagubiona owca przedstawia zgubioną osobę, której Jezus szuka i przynosi z wielką radością. W relacji Łukasza faryzeusze i przywódcy religijni skarżą Jezusa za obcowanie z poborcami podatkowymi i grzesznikami. W odpowiedzi na przywódców religijnych, Jezus używa przypowieści o utraconych owcach, aby zilustrować swoją miłość i troskę o każdą osobę. Jezus jeszcze bardziej potępia postawę faryzeuszy mówiąc, że raduje się bardziej z zagubionej owcy, którą odzyskuje niż z 99, które nigdy nie zbłądziły.
W księdze Łukasza przypowieść ta jest pierwszą z trzech równoległych nauk: zagubioną owcą, zagubioną monetą i synem marnotrawnym. Wspólnymi tematami we wszystkich trzech opowiadaniach są pokuta, odkupienie i przywrócenie. Ew. Jana 10: 11-18 jest odniesieniem do utraconej przypowieści o owcy. W tym fragmencie Jezus nazywa siebie Dobrym Pasterzem i ponownie wyraża gotowość do przywrócenia utraconych owiec za wszelką cenę.
