Według jej autobiografii "The Story of My Life" Helen Keller lubiła żeglować i saneczkarstwo. Dorastając na plantacji bawełny i farmie, bardzo lubiła zwierzęta, szczególnie psy .
W 1882 roku, kiedy Helen Keller miała zaledwie 18 miesięcy, została dotknięta chorobą, którą lekarz rodzinny nazwał "gorączką mózgu", która sprawiła, że była ślepa, głucha i niemowa. Chociaż nikt nie jest całkowicie pewien, niektórzy uważają, że to, co uszkodziło jej mózg, to w rzeczywistości szkarlatyna lub zapalenie opon mózgowych.
Pomimo niepełnosprawności, z pomocą nauczyciela i stałej towarzyszki Anny Sullivan, Keller wykonała wiele ważnych zadań w swoim życiu. Uczęszczała do Cambridge School for Young Ladies rozpoczynając w 1896 roku i ukończyła z wyróżnieniem Radcliff College w 1904 roku. Została doceniona za swoje osiągnięcia z nagrodami, w tym Medal Zasługi za Theodore'a Roosevelta w 1936 roku i Presidential Medal of Freedom w 1964 roku; Keller została również wybrana do kobiecej Hall of Fame w 1965 roku. Otrzymała również honorowe doktoraty z dziewięciu uniwersytetów na całym świecie, w tym Temple University i Harvard University.
Keller była aktywistką osób niepełnosprawnych i podróżowała po świecie, aby dzielić się swoimi doświadczeniami z innymi. Mówiła o ważnych sprawach społecznych, w tym wyborach dla kobiet, pacyfistyce i kontroli urodzeń. Złożyła zeznania przed Kongresem jako rzecznik dobroczynności niewidomych, aw 1915 współfinansowała Helen Keller International, aby uświadomić przyczyny i konsekwencje ślepoty i niedożywienia. Zaledwie pięć lat później Keller pomógł także w ustanowieniu Amerykańskiej Unii Wolności Obywatelskich.
