Psychologia eklektyczna odnosi się do podejścia terapeutycznego, w którym stosuje się różnorodne metody, zasady i filozofie w celu stworzenia programu leczenia, który zaspokaja indywidualne potrzeby pacjenta. Zamiast stosować się do określonej szkoły terapii, eklektyczni terapeuci stosują techniki ze wszystkich szkół w leczeniu pacjentów.
Terapia eklektyczna może być stosowana w leczeniu zaburzeń związanych z nadużywaniem substancji, zaburzeń zachowania, zaburzeń odżywiania, nałogów, zaburzeń nastroju i wszelkich innych zaburzeń psychicznych, które odpowiadają na terapię. Chociaż niektórzy eklektyczni terapeuci mogą czerpać więcej z ulubionej szkoły terapii, takiej jak psychodynamiczna lub poznawczo-behawioralna, inni są uznanymi przez siebie eklektami rysującymi się równo od siebie, w zależności od potrzeb pacjenta.
Podejście eklektyczne stało się coraz powszechniejsze w latach 70. XX w., przed którym terapeuci z reguły utożsamiali się z wczesnymi szkołami, takimi jak psychologia freudowska i adlerowska. Jednak wielu terapeutów wahało się oznaczać siebie jako eklektycznych terapeutów, a tylko około 10 procent terapeutów stosuje tę etykietę dla siebie, zgodnie z dr Drewey z Psych Web. Znany terapeuta Arnold Lazarus wyraźnie zastosował podejście eklektyczne, ale zamiast tego wybrał termin "terapia multimodalna".
Jednym z czynników zachęcających terapeutów do podejścia eklektycznego jest potrzeba zapewnienia przez ubezpieczycieli, że określone leczenie jest odpowiednie dla pacjenta. Terapeuci mogą stosować różne podejścia, aby mieć większe szanse na ubezpieczenie swoich usług.
