Psychodynamiczne podejście do psychologii nie wykorzystuje zwykłych naukowych dróg wyjaśniania, zamiast tego koncentruje się na osobistych myślach na temat doświadczeń, tego, jak postrzegają świat i ich relacje. Psycholog Zygmunt Freud uważany jest za być założycielem podejścia psychodynamicznego.
Psychodynamika jest świadomą alternatywą dla psychologii behawioralnej. To podejście do psychologii koncentruje się na popędach i skupieniu się na pojedynczej osobie, zwłaszcza na podświadomości. Koncentruje się także na różnych strukturach czyjejś osobowości. Chociaż teorie Freuda stały się podstawą teorii psychodynamicznej, teoria ta zaczęła obejmować idee innych naukowców, takich jak Jung i Erikson.
Freud budował klinicznie swoje teorie na podstawie sesji terapeutycznych ze swoimi pacjentami. Sesje zazwyczaj opierały się na depresji lub lęku pacjenta. Powszechne przekonania wyrażone w psychologii psychodynamicznej obejmują, że uczucia i zachowania ludzi są głęboko pod wpływem ich nieświadomych myśli. Zgodnie z tą teorią działania i uczucia ludzi jako osoby dorosłej zdarzają się z powodu doświadczeń, które miały miejsce w dzieciństwie. Osobowość jednostki składa się z trzech części: id, ego i superego. Nieświadomy umysł jest również nieustannie w konflikcie ze świadomym umysłem, co powoduje lęk, którym można się zająć jedynie poprzez mechanizmy obronne.
