Indywidualizm, szacunek dla natury, egzotyka i nacisk na intuicję ponad rozum to wszystkie elementy poezji romantycznej. Niektórzy poeci, których twórczość ucieleśnia te cechy, to William Wordsworth, William Blake, Samuel Taylor Coleridge, Percy Shelley i George Gordon, Lord Byron.
Ruch romantyczny powstał w odpowiedzi na racjonalizm i materializm ucieleśniony w rewolucji przemysłowej i oświeceniu. Unikając takiej racjonalności, romantyczni pisarze szukali sensu w emocjach jednostki. Wordsworth wyraził tę ideę, gdy określił dobrą poezję jako "spontaniczny przelew silnych uczuć". "Kubla Khan" Samuela Taylora Coleridge'a to inkantacyjna destylacja mocy artysty, która tworzy indywidualne, irracjonalne, intrygujące światy.
Powstanie przemysłu także zapoczątkowało proces naturalnego zniszczenia, na który reagowali romantycy w swojej poezji. Poezja Williama Blake'a opiera się na "mrocznych szatańskich młynach" nowego przemysłu tekstylnego i nęka slumsy związane z masową urbanizacją. Wordsworth również ubolewał nad rozłączeniem między ludzkością a naturą, przede wszystkim w swoim sonecie "Świat jest z nami zbyt wiele". Nacisk na naturalny świat kontrastuje z poezją z poprzedniej epoki, która koncentruje się głównie na świecie interakcji człowieka.
Rozwijający się handel z innymi częściami świata i podróżowanie do innych części świata inspirowały także romantycznych poetów, którzy kochali egzotyczne skarby Azji, Europy Wschodniej i Bliskiego Wschodu. Wiersze takie jak "Kubla Khan Coleridge'a", "Pielgrzymka Childe Harolda" Byrona, "Oda w greckiej urnie" Keatsa i "Ozymandias" Shelleya odzwierciedlają tę obsesję na punkcie egzotyki.
