Jednym znanym przykładem patetycznego błędu jest aksjomat naukowy "natura nie znosi próżni", co sugeruje, że natura ma zdolność odczuwania odrazy. Krytyk kulturowy John Ruskin ukuł termin, który odnosi się do przypisywania ludzkich emocji, cech i zdolności do aspektów naturalnego świata, pod koniec XVIII wieku, aby odrzucić sztuczny sentymentalizm w poezji. Żałosne błędy są powszechnie używane w nauce i poezji.
W książce "Współcześni malarze" Ruskin starał się odróżnić przykłady antropomorfizmu wiernie opisującego emocje i te, które jego zdaniem zawierały "nieprawdziwą" jakość. Jako przykład tej ostatniej posłużył wiersz z wiersza Coleridge'a, który stwierdza, że liść "tańczy tak często, jak potrafi tańczyć". Charakterystyka pragnienia tańca liścia, zdaniem Ruskina, nie wywołuje prawdziwej emocji, a zatem tworzy żałosny błąd. Inne cytowane przez niego przykłady zawierały opis krokusa jako "rozrzutność" i fragment, w którym fale "kpią" z bohatera wiersza.
Sztuki Szekspira zawierają wiele literackich przykładów patetycznego błędu, na przykład w wyrażeniu "Niektórzy mówią, że Ziemia /była gorączkowa i wstrząsnęła" od "MacBeth". Innym znanym przykładem jest tytuł do wiersza "I Wandered Lonely as a Cloud" Williama Wadswortha.
