Przykład wewnętrznego monologu pojawia się w "Ulissesie" Jamesa Joyce'a, gdy Leopold Bloom idzie w Dublinie obok sklepu z cukierkami: "Ananasowy kamień, cytrynowy platt, masła szkockie." Skróty kremów dla chrześcijańskiego brata /Dobra szkoła /Bad za ich brzuszki. Ten wewnętrzny monolog to Leopold, który myśli w swoim własnym umyśle i pozwala swoim myślom wędrować.
Te myśli są następnie przechwytywane dla czytelnika. Wewnętrzny monolog, czasem nazywany wewnętrznym monologiem, jest rodzajem strumienia świadomości. W nim autor pokaże wewnętrzne myśli osoby w opowiadaniu pisarza. Pisarz przedstawi te wewnętrzne myśli w ten sam sposób i w takiej samej kolejności, w jakiej te myśli wchodzą w umysł postaci. Autor nie napisze żadnego opisu ani komentarza wewnętrznego monologu.
Wewnętrzny monolog nie będzie również pisany w poprawnym gramatycznie stylu, ponieważ myśli będą wychodzić z postaci w przypływie. Wewnętrzne monologi można znaleźć zarówno w nie-dramatycznych, jak i dramatycznych fikcjach jako forma techniki narracyjnej. Edouard Dujardin był pierwszym pisarzem, który często i artystycznie używał wewnętrznego monologu w swoim piśmie z 1887 r. "We'll to the Woods No More". Wkrótce stała się popularna w książkach psychologicznych XX wieku.
