Społeczny wymiar edukacji to koncepcja, która ma na celu zniesienie nierówności, które ograniczają dostęp do szkolnictwa wyższego w ramach Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego. Koncepcja została po raz pierwszy omówiona w Praskim komunikacie z 2001 r. i późniejszym określone w komunikacie londyńskim z 2007 roku. Wymiar społeczny ma na celu wyeliminowanie wpływów czynników społeczno-ekonomicznych na określenie sukcesu ucznia.
Wymiar społeczny powinien uwzględniać zdolność uczniów, materialne i niematerialne zasoby oraz możliwości jako czynniki przyczyniające się do sukcesu studentów. Wymiar społeczny stara się tworzyć polityki, które pomagają uczniom odnosić sukcesy na uniwersytetach, biorąc pod uwagę pochodzenie społeczne, aspiracje i czas przeznaczony na naukę. Głównym celem wymiaru społecznego jest zapewnienie elastycznych ścieżek w ramach szkolnictwa wyższego w celu zwiększenia uczestnictwa różnych grup społeczno-ekonomicznych.
Ponadto wymiar społeczny próbuje usunąć nierówności studentów, dając uczniom lepszy dostęp do poradnictwa, zdrowych warunków życia i wsparcia finansowego. Koncepcja zachęca wszystkich uczniów do udziału w samorządzie studenckim w celu opracowania polityki szkolnictwa wyższego. Bodźce do ukończenia studiów również stanowią część wymiaru społecznego. Wymiar społeczny ma na celu zjednoczyć uczniów z różnych środowisk, aby stworzyć społeczeństwo z mniejszymi granicami w oparciu o różnice społeczne, gospodarcze lub kulturowe.
Oczekuje się, że każdy kraj uczestniczący w Europejskim Obszarze Szkolnictwa Wyższego opracuje strategię wykorzystywania wymiaru społecznego w szkołach wyższych w całym kraju.
