Barwienie metodą Grama jest ukierunkowane na ścianę komórkową i na warstwę zwaną peptydoglikanem. Ponieważ komórki ludzkie nie mają ścian komórkowych ani peptydoglikanu, plama grama nic by nie dała, ponieważ pierwotna plama mogłaby ulec wymyciu, zauważa Wikipedia.
Proces barwienia grama służy do różnicowania bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych, zauważa Science 360. W teście barwienia plam stosowano barwnik fioletu krystalicznego i barwnik kontrastowy, taki jak safranina. Jeśli próbka bakterii jest gram-dodatnia, barwnik fioletu krystalicznego zostaje zachowany. Jeśli próbka bakterii jest gram-ujemna, barwnik kontrastowy jest widoczny pod mikroskopem.
Gdy komórki ludzkie są barwione, barwnik fioletu krystalicznego zmywa się, a barwnik kontrastowy przylega do jądra komórki. Kolory następnie barwią warstwę peptydoglikanu, jeśli obecna jest ściana komórkowa. Peptydoglikan jest polimerem znajdującym się w ścianach komórkowych bakterii. Po dodaniu jodu do próbki utrwalonej na gorąco barwnik fioletu krystalicznego wiąże się z jodem i zostaje uwięziony w komórce.
Główną różnicą między komórkami Gram-dodatnimi i Gram-ujemnymi jest grubość warstwy peptydoglikanów w ścianie komórkowej. Gram-dodatnie komórki mają bardzo grubą i zwartą warstwę peptydoglikanu, podczas gdy komórki Gram-ujemne mają bardzo cienką i mniej zwartą warstwę peptydoglikanu.
