Harry S. Truman był prezydentem w 1950 roku, kiedy rozpoczęła się wojna koreańska. Truman zobowiązał wojska do walki z żołnierzami z Organizacji Narodów Zjednoczonych ze względu na możliwość, że komunistyczne Chiny i Związek Radziecki mogły mieć zachęcał do inwazji Korei Północnej do Korei Południowej.
Niespodziewany atak, który miał miejsce 25 czerwca 1950 r., był ogromny i przypuszczano, że był spowodowany wzrostem siły, która miała miejsce w południowym regionie, pomimo zbrojnych powstań w latach czterdziestych XX w., które wzywały do zjednoczenia dwóch części Korei. Kiedy został zobowiązany do wspierania Korei Południowej w staraniach o utrzymanie swojej republiki, Truman nazwał Generała MacArthura szefem Dowództwa Organizacji Narodów Zjednoczonych. Pierwsze kilka miesięcy bitwy charakteryzowały obie strony rozwijające się i cofające wielokrotnie w górę iw dół półwyspu. W październiku 1950 roku rząd Stanów Zjednoczonych wezwał Narody Zjednoczone, aby przeszły przez 38. paralelę, próbując zjednoczyć Koreę pod rządami niekomunistycznego rządu. Chiny zaangażowały się ze względu na awans, a po raz kolejny oddziały były w drodze wymiany i odwrotu. Administracja Trumana porzuciła plan zjednoczenia Korei Północnej i Południowej w 1951 roku, zamiast tego zdecydowała się utrzymać odrębne państwa i zapobiec trzeciej wojnie światowej z Chinami i ZSRR.
