Rozwój ospy wietrznej można prześledzić do XVII-wiecznej Europy. Wraz z szeregiem innych zakażeń migrował do zachodniej półkuli w tak zwanej Giełdzie Kolumbijskiej.
Richard Morton, angielski lekarz, jest uznawany za rozwijającego nazwę "ospa wietrzna" w 1600 roku, aby opisać chorobę przenoszoną drogą powietrzną, która dotyka przede wszystkim dzieci, chociaż ospa wietrzna jest powiązana z dorosłą chorobą znaną jako półpasiec, która zaczyna się od swędzących legionów skóry . Morton pomyślał, że choroba jest łagodną postacią ospy.
Sama choroba była znana daleko, zanim otrzymała rozpoznawalną nazwę. Ponieważ handel i podróże rozpoczęły się w XV wieku między Europą i Ameryką, produkty, zwierzęta i choroby były transportowane przez morza. Ospa, ospa wietrzna, grypa, malaria i inne choroby stały się znane jako choroby Starego Świata, ponieważ nie istniały w obu Amerykach. Odwrotnie, choroby takie jak kiła, polio i zapalenie wątroby były nieznane w Europie. Mieszkańcy Nowego Świata nie mieli przeciwciał zwalczających choroby znane mieszkańcom Starego Świata i na odwrót. W rezultacie cierpieli europejscy osadnicy, podróżnicy i amerykańskie ludy rodzime, ponieważ zarazki przenoszono między populacjami. Epidemie w różnych społecznościach spowodowały liczne zgony.
