Podstawowym rozróżnieniem między etyką chrześcijańską a świecką jest to, że pierwsze pochodzą z nauk chrześcijańskich, podczas gdy drugie nie. Zamiast tego, świecka etyka domaga się cumowania w postawach niezwiązanych z żadną religią, lecz ze wspólnym poczuciem człowieczeństwa. Nie znaczy to jednak, że niektóre wartości i etyka mogą nie być w posiadaniu obu.
Przez większość zachodniej historii od nawrócenia Rzymu etyka była pod silnym wpływem chrześcijańskich przykazań. Obejmują one nie tylko nauki Jezusa, ale także prawo Starego Testamentu. Bez względu na wyznanie, etyka chrześcijańska wpłynęła na niemal każdy aspekt społeczeństwa i ukształtowała sposób, w jaki większość ludzi myśli o dobru i złu.
Począwszy od Oświecenia, chrześcijaństwo stawało się coraz większym wyzwaniem jako jedyne źródło autorytetu intelektualnego i moralnego, a nowe świeckie postawy zaczęły obowiązywać. W następnych stuleciach ruch zwany powszechnie humanizmem świeckim zyskał znaczną siłę napędową i zakwestionował wszelkie roszczenia religii do jednostronnego rządzenia etyką. Biorąc istotę ludzką za najważniejsze miejsce wartości, wyłoniła się etyka świecka, która argumentowała, że jeśli ludzkość jest odpowiednio ukierunkowana na ustalenie własnej wartości, religia stanie się w dużej mierze, jeśli nie całkowicie, niepotrzebna.
Według Amerykańskiego Stowarzyszenia Humanistów ważne jest, aby podkreślić, że etyka religijna i świecka, choć różniąca się pod względem źródła, może być dokładnie taka sama pod względem tego, co cenią. Świętość ludzkiego życia; rozwój współczującego społeczeństwa; popieranie uczenia się: wszystkie te rzeczy i więcej mogą zostać zaakceptowane przez chrześcijańskich i świeckich moralistów. Istotna różnica polega na podejmowaniu decyzji, gdzie etyka ta wywodzi swój autorytet, od Boga lub od ludzi.
