Mówca w wierszu Walta Whitmana "A Noiseless, Patient Pająk" zastanawia się nad swoją duszą, używając pająka jako metafory. Opowiada o tym, kiedy patrzył na izolowanego pająka pracującego dla nawiązywać połączenia wokół niego, obracając sieć.
Pająk, o którym mówi, był "odizolowany" na małym obszarze i próbował wylądować na otaczających obszarach. W drugiej zwrotce mówca zwraca się do własnej duszy, mówiąc, że jest "otoczony, oderwany, w bezkresnych oceanach przestrzeni", podobnie jak pająk. Dusza jest jak pająk, wystrzeliwuje się, próbuje nawiązywać połączenia z otaczającymi go rzeczami, tworząc sieć wewnątrz niego.
