Teoria elastycznego odbicia zakłada, że trzęsienie ziemi jest wynikiem nagłego uwolnienia energii sprężystej zgromadzonej w skorupie ziemskiej. Siła i przesunięcia w skałach po obu stronach usterki powodują zniekształcenie i przemieszczenie, dopóki ciśnienie nie spadnie nagle w trzęsieniu ziemi. Analogią jest energia sprężysta to rozciągnięta gumka, która uwalnia się, gdy ktoś ją złamie lub ucina.
Harry Fielding Reid zaproponował najpierw elastyczną teorię odbicia poprzez obserwację wzorców przemieszczania się gruntu w wyniku usterki San Andreas po niszczycielskim trzęsieniu ziemi w San Francisco w 1906 roku. Reid wykorzystał dane z US Geological Survey w celu zbadania przemieszczania się ziemi wzdłuż Kalifornii wybrzeże w ciągu 50 lat poprzedzających trzęsienie ziemi, a on określił stres, który narastał wzdłuż uskoku, spowodował trzęsienie ziemi.
Chociaż konkretne okoliczności są często bardziej skomplikowane niż przewidywał Reid, jego teoria odpowiada współczesnym pomiarom GPS. Geolodzy dostrzegają, że większość trzęsień ziemi występuje z powodu elastycznego odbicia zgromadzonej energii.
Naukowcy ilustrują to zjawisko, wyobrażając sobie drogę lub ogrodzenie zbudowane na linii uskoku. Gdy ciśnienie wzrasta w zablokowanych granicach płyty, ogrodzenie zniekształca się w wzór S, który może zdarzyć się tylko kilka centymetrów rocznie na przestrzeni wielu lat. Gdy stres stanie się zbyt duży, zablokowane skały odskoczą, nastąpi trzęsienie ziemi i pęknie ogrodzenie. Zablokowane skały mogą potrwać setki lat, aby osiągnąć maksymalny poziom stresu i tylko kilka sekund, aby uwolnić stłumioną energię.
