Przypływy, okresowy wzrost i spadek poziomów dużych zbiorników wodnych, są wytworem sił grawitacyjnych. Wynikają one z interakcji Ziemi zarówno ze słońcem, jak iz Księżycem, chociaż księżyc ma największy wpływ przez cały rok.
Pierwszą osobą, która powiązała fale z siłami grawitacji i przyciąganiem do ciał planetarnych był Isaac Newton w 1687 roku. Wtedy przypuszczał, że zjawisko to można przynajmniej częściowo wyjaśnić za pomocą jego teorii powszechnej grawitacji: przyciąganie grawitacyjne między dwoma ciała są wprost proporcjonalne do ich mas i odwrotnie proporcjonalne do kwadratu odległości między nimi. Przyciąganie oceanu do księżyca powoduje jego wybrzuszenie w kierunku samego księżyca. Jednocześnie pojawia się kolejne wybrzuszenie po przeciwnej stronie Ziemi, z bokiem ciągniętym w kierunku Księżyca i oddalonym od wody po drugiej stronie.
Z powodu natury rotacji Ziemi, oceany doświadczają dwóch przypływów każdego dnia. Kilka razy w roku na całym świecie oceany doświadczają szczególnie silnych przypływów zwanych pływami wiosennymi. Pomimo nazwy te fale nie mają nic wspólnego z wiosną, ale zamiast tego dotyczą wyglądu nowych i pełnych księżyców. Podczas pływów wiosennych księżyc, słońce i Ziemia stają się wyrównane, co wzmacnia efekt przyciągania grawitacyjnego.
