W zależności od wielkości gwiazdy, zanim eksploduje jako supernowa, rdzeń gwiazdy skurczy się z powrotem do maleńkiej gwiazdy neutronowej lub staje się czarną dziurą. Jeśli gwiazda to tylko kilka razy większa niż słońce, jądro staje się maleńką gwiazdą neutronową. Jeśli gwiazda jest znacznie większa od Słońca, szanse na to, że stanie się czarna dziura, są znacznie większe.
Supernowa trwa od jednego do dwóch lat. Tego typu eksplozje zwykle mają miejsce, ponieważ rdzeń gwiazdy zapadł się sam. Załamanie następuje w mniej niż sekundę, a następnie zewnętrzne warstwy gwiazdy zostają zdmuchnięte w potężną eksplozję. Kawałki gwiazdy, które spadają podczas fali uderzeniowej, pomagają tworzyć nowe gwiazdy.
W galaktyce zbliżonej do wielkości Drogi Mlecznej supernowe pojawiają się mniej więcej co 50 lat. Naukowcy przewidują jednak, że supernowa ma miejsce w każdej sekundzie w całym wszechświecie w oparciu o liczbę zaobserwowanych galaktyk.
Są dwa sposoby, w jakie zdarza się supernowa. Supernowa typu I występuje wtedy, gdy gwiazda gromadzi zbyt dużo materii z pobliskich gwiazd. Ostatecznie prowadzi to do reakcji jądrowej. Supernowa typu II pojawia się, gdy gwiazda wyczerpuje się z paliwa jądrowego, a siła własnej grawitacji staje się zbyt duża.
