Pogarda i nieufność wobec Kościoła katolickiego była główną przyczyną reformacji protestanckiej. Reformatorzy szczególnie potępili sprzedaż odpustów i ofiarę przebaczenia za grzechy w zamian za pieniądze; praktyka sprzedawania pozycji religijnych w kościele była również mile widziana przez tych, którzy chcieli zreformować kościół.
Kościół przed reformacją był podziurawiony nadużyciami. Papieże byli światowi, a nadużycia w szeregach Kościoła wahały się od nepotyzmu do nadmiaru finansowego, do symonii, niemoralności i cielesności. Duchowieństwo żyło skandalicznie i chciwie.
Inną kwestią krytyki Kościoła w tamtym czasie było to, że zwykły człowiek świecki niewiele wiedział o chrześcijaństwie, ponieważ kazanie zostało przetłumaczone po łacinie, którego zwykli ludzie nie mogli zrozumieć.
Punkt zwrotny w Reformacji nastąpił, gdy król Henryk VIII z Anglii zerwał z Kościołem katolickim po sporze z papieżem, który wiązał się z jego pragnieniem rozwodu z pierwszą żoną i wzięciem drugiego. Doprowadziło to do tłumaczenia Biblii na język angielski, który uczynił ją bardziej dostępną dla zwykłej osoby.
W wyniku reformacji chrześcijaństwo podzielono na dwa obszary: protestancki i katolicki. Powstały kościoły narodowe, w tym Kościół anglikański, które do dziś istnieją. Próby kontrreformacji prowadzone przez Kościół katolicki doprowadziły do prześladowania protestantów, z których wielu uciekło z ich europejskich korzeni, aby stworzyć nowe życie w Nowym Świecie.
